اشعار

سفره دارد جمع می‌گردد، گدا را عفو کن           باز هم خوبی کن و این مبتلا را عفو کن

دیگر از این توبه‌ها دارم خجالت می‌کشم           یا رب این شرمندۀ غرق خطا را عفو کن

بـر در این خـانه من بهـر امـیـدی آمـدم           پس، نگیر از من تو این حال و هوا را، عفو کن

دست خالی آمدم، با دست خالی می‌روم           یا کـریم این روسیاهِ بی‌نـوا را عـفو کن

پیـش مردم آبـروی بـنده‌ات را حـفظ کن           خوب و بد، در هم بخر، ای یار، ما را عفو کن

جان آقای خـراسان، جان سلطان غریب           هم وطن‌های علی، موسی الرضا را عفو کن

من گنهکار و تویی غفار، یا رب الحسین           جـان اربـابـم بیا این بـنده‌ها را عـفو کن

بوده‌ام این روزها مصداق فابک للحسین           گـریـه کـن‌های غـم کـربـبلا را عفو کن

جان آن که دست و پا می‌زد به زیر تیغ و تیر           حُـرّ تـوبـه کـردۀ بـی‌ادعـا را عـفـو کـن

مـوعـد دیـدار تو راحت نمی‌آید به دست           طینت پاکـیزه با غـفـلت نمی‌آید به دست

شد شب قدر و همه درهای رحمت باز شد           درک امشب بی‌گمان راحت نمی‌آید به دست

چه کنم شب های احیا هم اگر غفلت کنم           وای بر من دیگر این فرصت نمی‌آید به دست

نوبـتی باشد اگر هم نـوبت زاری ماست           رستگاری خارج از نوبت نمی‌آید به دست

هرچه به من می‌دهند از باب خلوت می‌دهند           چیز قابل داری از جلوت نمی‌آید به دست

بی‌گمان نابرده رنج از گنج ها بی‌بهره‌ام           روضۀ رضوان که بی‌زحمت نمی‌آید به دست

هرکه با تقوا شود نزدت گرامی می‌شود           تا نـباشـم بـنـده شـأنـیت نمی‌آید به دست

شکر نعمت نعمتم افزون کند با این حساب           تا نباشد سجده‌ای نعـمت نمی‌آید به دست

هرچه فرصت داشتم با دست خود سوزانده‌ام           مهلتی دیگر از این بابت نمی‌آید به دست

گریه غـسل تـوبۀ هر دیـدۀ آلـوده‌ای ست           تر نشد چشمی اگر همّت نمی‌آید به دست

شیعیان مرتضی مثل خودش با غیرت اند           بی‌ولای مرتضی غیرت نمی‌آید به دست

از ازل روزی رسانم حیدر است و رزق من           بی نگـاه ویـژۀ حضرت نمی‌آید به دست

حال خوش، توفیق اشکِ بر شهید کربلا           جز شب جمعه شب رحمت نمی‌آید به دست

تـشنه‌های سیم و زر آخـر نفـهـمـیدند که           با جسارت کوهی از ثروت نمی‌آید به دست

چه به روزت پنچۀ شمر لعین آورده است؟؟           یوسف خوش چهره گیسویت نمی‌آید به دست

طاعات ما اگر چه ز یأس و کسالت است            ما را فقط ز دوری و هجران ملالت است
بهـره نـمی‌بـرم ز مناجـات نیـمـه شب            وای از عبادتی که سراسر کسالت است

این نفس بد مرام مرا پیر خویش کرد            عمری که رفت حاصل دنیا ضلالت است
وقت دعا به غـیر تو مشغـول می‌شوم            این بی‌توجهـی به تـباهی دلالـت است
من در خور ضیافـت خـوب تو نیستم            شرمـنـده‌ام ز آمـدنی که بـطالـت است
قـصـدم نـبـود رو بـروی تـو بـایـسـتـم            این جرم بی‌حساب ز روی جهالت است
بایـد کسی کـرم کـند و واسـطـه شـود            طاعات من که مایۀ شرم و خجالت است
خوش بخت بنده‌ای است که رزقش حسینی است            حُب الحسین عاقبت او را کفالت است
دین بی ولای فـاطمه کفـر مسلم است            ایمان فقط به نام علی با اصالت است
دور فـسـاد و فـتـنه گـری‌ها سـر آمـده            دل‌هـا به انـتـظار امـیـر عـدالـت است
کی می‌شـود بـیایـد و ما را نشـان کند            ما را کـنـار سفـرۀ خود میـهـمـان کند

گرچه بین ما حجاب معصیت حائل شده           لطف عامت باز هم حال مرا شامل شده

لابه لای بـنـدگـان خـوبت ای رب کـریم           بنده‌ای درمانده در مهمانی‌ات داخل شده

من همان عبد پشیمانم که عمری می‌شود           در میان خوابِ جهل از محضرت غافل شده

شرّ من از این طرف هرچه به سویت شد بلند           خیر تو از آن طرف سویم فقط نازل شده

تو خودت من را به عفوت پُر توقع کرده‌ای           هر زمان که کار من در معصیت مشکل شده

گریه‌ام خون دل هجرانم از ذکر شماست           این دو قطره آبرو با خون دل حاصل شده

قـطره‌ای ناچـیزم و دریا حسابـم می‌کنی           بـاز هـم آقـایی‌ات خـرج من سـائـل شـده

عمر من در دوری از صاحب زمان طی گشت و رفت           سالهـا داغ فـراقـش عـقـده‌ای بر دل شده

آبروی روزه و حج و نماز من علی است           با ولای مـرتضی هر طاعـتم کامل شده

بر من هجران زده، ای مهربان خرده مگیر           قـبله‌ام سوی نجـف امشب اگر مایل شده

مطمئـنـم فـاطـمـه آن را خـریـده از ازل           روضه‌ای که نذر چشمان ابوفاضل شده

حرف از سقای عطشانی است که در علقمه           خاک ها با قطره قطره شرمِ مشکش گِل شده

وای از آن پیکر که غرق تیر با ضرب عمود           از فرس بی‌دست بر روی زمین نازل شده

پـاره‌هـای پـیـکـر خـونـیِّ سـقـای حــرم           قـسـمـت سـر نـیــزۀ بــرنــدۀ قـاتـل شـده

نه عـلی اکـبر برایش مانـده نه سـقا دگر           عـمۀ سـادات تنها خیـره بر محـمـل شده

من به خوان کرمت سخت طمع کار شدم            لطف بی‌حد تو را دیدم و هوشیار شدم

غافل از خود شدم و قافله را گم کردم            غرق شهوت شده و سخت گرفتارشدم

آنقـدر تور تـنـیـدست به دورم ابـلـیس            غـافـل از رحمت آن خالق ستّـار شدم

پیش چشم تو به هر کار بدی دست زدم            در گنه؛ وای به هر دفعه جگر دار شدم

غرق مستی و جوانی و غرورم بودم            گـوئیا از در فـیض تو طـلـبکـار شدم

ناگهان رحمت بی‌حـد تو بـاریدن کرد            رمـضان آمد و من طالـب دیـدار شدم

با نـسیـم سحـری روح به پـرواز آمـد            خواب بودم من و از شوق تو بیدار شدم

باده صوم و صلات تو مـریضم کرده            من شفا کی طلبم؟ شکر که بیمار شدم

صاحب این دل من وارث شمشیر علیست            خـاک پـای پـسـر حـیــدر کـرار شـدم

ثـمـر غـمـزۀ پُـر مـهـر ابـاصالـح بود            که ز جان خـادم عـباس عـلمـدار شدم

دوبـاره آمـده‌ام، گرچه دیـر برگشتم            ولی ز شرم گنه سر به زیـر برگشتم

به صد امید به سوی تو روی آوردم            به سوی خـانۀ نعـم الامـیر برگـشتم

شدم ذلـیل گـنـاهم، خـودم پـشیـمانـم            ببین شکسته و زار و حقیر برگشتم

گرفت دست مرا دست مهربانی تو            به دستگـیـری تو یا مجـیـر برگشتم

ز باب لطف تو رفتم ولی غلط کردم            پُر از گـناه صغـیر و کـبیر برگـشتم

گناه بال و پرم را شکسته مولا جان            شدم دوباره زمین گیر، پیر برگشتم

اگرچه پیش تو احساس فقر بی‌معناست            ولی دوباره به سویت فقـیر برگشتم

عطش دوباره لبم را ترک ترک کرده            به حرمت لب مثل کویر... برگشتم

به یاد خواهر غمدیده‌ای که می‌فرمود            ببین بـرادر زینب چه پیـر برگـشتم

به کوفه شهر علی بعد بیست سال حسین            به لطف حرمله‌ها من اسیر برگشتم

ولی بـرادر زینب همیـنکه فـهـمیدم            کفن شده است تنت با حصیر، برگشتم

دوبـاره شـنـیـدی تـو آهـم خـدا            نـدیـده گــرفـتـی گـنـاهـم خــدا
کـریـمـانـه، بـی‌مـنّــتـم داده‌ای            سـر سـفـره‌ات باز، راهـم خدا

تو با پرده پـوشیِ من خواستی            نـبـیـنـد کـسی روسـیـاهـم خـدا

چنان از درِ دوسـتی خـوانـدیم            که انـگـار من بـی‌گـنـاهـم خدا
زمـانـی نـمـانـده برایم، بگـیـر            دگـر فــرصت اشـتـبـاهـم خـدا
بـجـز مهـربـانـی تو هـیچ کس            نـدیــده غــمِ در نـگــاهـم خــدا
بجز تو کسی خیر من را نخواست            تو هستی فـقط تکـیه گاهـم خدا
تو آغوش وا کرده‌ای رو به من            و من باز هم، تـوبه خواهم خدا
بیا با چـراغ هـدایت«حـسین»            نـشـانـم بـده راه و چـاهـم خـدا
مرا اشک روضه به حال آورد            فقـط با هـمین روبه راهم خـدا

در خـشکـسالی‌ام به گـلسـتان رسیده‌ام            قحـطی زده به رحمت باران رسیده‌ام

عمری ست غـرق لـذت مستانه بوده‌ام            امشب ببین که زار و پشیمان رسیده‌ام

در را به روی بندۀ خود وا نمی‌کنی؟            حالا که سر به زیر و پریشان رسیده‌ام

مانند طفـل گـمشده‌ای هستم ای حبیب            در پشت خانه خسته و گریان رسیده‌ام

آب از سرم گذشته و خشکیده چشمه‌ام            دست مـرا بـگـیـر به پـایـان رسیـده‌ام

آغـوش باز و گـرم تو باعث شده اگر            تا کـویت ای کـریـم شـتـابـان رسیده‌ام

از بنـدگی و ذکـر و دعـا دور بـوده‌ام            با لـطـف اهـل بیت به قـرآن رسیـده‌ام

حالم اگر بد است ولی شکر حق که در            مـاه بـکـاء بـر شـه عـریـان رسـیـده‌ام

دل مُرده‌ام اگرچه، ولی خوب می‌شوم            تـازه به روضۀ شه عـطشان رسیده‌ام

این تـشنگـی کجا و لب تـشنـۀ حـسین            آیا به درک روضـۀ جـانـان رسیده‌ام؟

خواهر دوید سوی برادر به ناله گفت:            تا قـتـلگـاه زخـمی و بی‌جـان رسیده‌ام

ای صید دست و پا زده در خون بلند شو            من را ببین که پـاره گـریبان رسیده‌ام

(روضه) دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم همه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گمانم که شود چـادر زهـرا سپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کنان پای نهد            هر که در روضه شود مضطر و نالان حسین

هرچه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            هـمه از کـربـبلا باشد و مـیدان حسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نشـستم سر پیـمان حسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنـویـسـند مرا خـادم و گـریـان حسین

دارم به دست لطفت چشم رجا دوباره            تا آسـمان رسیده، دست دعـا دوباره
با اشک توبه کردم، این کوزه را شکستم            آغـوش باز کردی گـفتی بیا دوباره

کوشید تا بـمانـد در ابـتلاء عـشقـت            هرکس به غمزۀ تو شد مبتلا دوباره
پهن ست سفـره‌های پُر بـرکت الهی            لبـریز نعـمت تو شاه و گـدا دوباره
آواز های بلبـل چنگی به دل نمی‌زد            مستم ز سوز ساز یک ربّنا دوباره
در کوی نیک نامان، جز حُسن ظن ندیدم            کردم جـفا و از تو دیدم وفـا دوباره
فرقی ندارد اینجا مهمان حبیب باشد            پیش تو هر غـریبه شد آشنا دوباره
طیِّ خداشناسی دارد رهی میان بُـر            با ذکر یاحسین و یا مرتضی دوباره
آلـودۀ گـنـاهـم دنـبـال یـک نـگـاهـم            پاکم بکن خدایا با «یا رضا» دوباره

ای راز سـر به مُـهـر دلِ بـی‌قـرارهـا            ای حـرف آخــر هـمـۀ سـر بـه دارهـا

از آن زمان که جبر در عالم نبود، بود            در اخـتــیـار تــو دلِ بــی‌اخـتـیــارهـا

گُـلبرگ های لاله بسی سُـرخ تر شدند            وقـتی وزید عـطـرِ تو در لالـه زارها

تا کـشـتی نجـاتْ تـو، تـا نـاخُـدا تـویی            عـرشِ خُـداست مَقصدِ کشتی سوارها

ای کُهنه کارِ گریه شناسی به لطف تو            قـیمـت گرفـته گـریـۀ مـا تـازه کـارها

در شرمساری از تو همین بس که خُشک بود            آن جا که داشتـیم ز چَـشـمْ، انـتـظارها

شُکر خُـدا که در اثـر گرمی هواسـت            اســم تو، گــاه روی لـبِ روزه دارها

آقـا و گـرنه هـیـچ کـسی نیست یـادِ تو            در این هوای گرم به جُز ریگ زارها

چون غرقِ زخم بودی و در آن هوای داغ            صورت گذاشتی به روی ریگ های داغ

خبر آمد رمضان است خـدا، می‌بخشد            بی‌کم و کاست و بی‌چون و چرا می‌بخشد

معصیت کارتـرین بـاشی اگر با تـوبه            وسـط بـزم منـاجـات و دعـا می‌بخـشد

قطره‌ای اشک ز چشمت بچکد می‌بینی            که چه آرامشی این حال بکا می‌بخشد

تیر شیطان به دلت کرده اثر غصه نخور            که خـداونـد طـبـیـبـانـه دوا مـی‌بخـشد

سفـره داری خـدا فـرق عجـیـبی دارد            میهمان را عوض آب و غذا، می‌بخشد

آن قـدر بخـشـش او وسع زیادی دارد            که دراین ماه بخواهد همه را می‌بخشد

دید اعمال بـد و زشت مرا هیچ نگفت            او کریم است و کریمانه خطا می‌بخشد

حاجتت را تو بگو چونکه اجابت با اوست            عاشقان را سفـر کـرب و بلا می‌بخشد

تـه گـودال تـجـلّـی کـرامت شـده است            شاه بر قـاتـل خود نیـز عـبا می‌بخـشد

رسیدم مرا غـرق احسان کنی            جـهـان مـرا نـور بـاران کـنی
مـرا در خـیــابـان تـنــهـایـی‌ام            پریشان تر از هر پریشان کنی

الــهـی و ربـّی و یــا ســیـّـدی            لبم را به نامت غزل خوان کنی
ستاره ستاره به هر قطره اشک            شب صورتم را چـراغان کنی
دل رو بـه ویــرانـی‌ام را خـدا            دوباره در این مـاه بنـیان کنی
مرا در نـسـیـم سحرهای نـور            به عطر مناجات مهـمان کـنی

الـهـی اعـوذ به وجـه الکـریـم
مـنـم بـنـده عـاصیت یا رحـیـم

بـه مـهـمـانـیـت بـی‌نــوا آمــدم            پـریـشان و بـی‌دست و پا آمدم
من از هر چه محتاج محتاج تر            بـه درگــاه لـطـف شـمـا آمـدم
پی لحظه‌هایی که از دست رفت            به دنـبـال یـک روشـنـا آمــدم
من از خود صدایی ندارم خدا            بـه لـطـف ابـوحـمـزه‌هـا آمـدم
وَ مَـنْ اَيْنَ لِـی خَيْـرُ یا ربَّـنـِی            ببین مـانـده از هـر کجـا آمـدم
و الـحــمــد لـلـه يَـدْعــوُنَــنـی            شـنــیـدم کـه گـفـتـی بـیـا آمـدم

من از سمت تنهایی‌ام می‌رسم
بـرای شـکـوفـایـی‌ام مـی‌رسـم

به یـا ربـنـای شـب مـرتـضـی            در این ماه عاشق ترم کن خدا
به تسبیح زهرا از این روزه‌ها            مـرا تـشـنـۀ جـام وصلـت نـما
پس از تشنگی عاشقی در پی است            سر سفره افطار و اشک و دعا
زبان روزه و دل پی روضه است            عجب روضه‌ای دارد این روزه‌ها
در این روزهای پُر از تشنگی            شده ذکر قـلبم عـطـش کـربـلا
عـطش بود و شرمندگی رباب            عـطش بود و لالایـی بـی‌صدا
عطش بود و در خیمه‌ها کودکی            که فـریاد می‌زد عـمو جان بیا
عطش بود و گودال و باران سنگ            و زینب که می‌دید این صحنه را

لب تشنه از دشـنه سیـراب شد
لب تـشنه بر نـیـزه‌ها قـاب شد

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

این روزۀ ما نیـست سپـر در بَرِ آتـش            در روزۀ ما غیر دورنگی و ریا نیست

در ماه کریمان دل من خوش به کریم است            چون غیر کریمان که کسی فکر گدا نیست

هـر چـنـد کـه آلـوده‌ام امـا دم افــطـار            در سیـنۀ من غـیر غـم کـربـبلا نیست

گر روزه نگیرد ره روضه چه ثوابی            بی‌روضه که خیری به دل روزۀ ما نیست

با روضه خدا میخرد این بندۀ عاصی            با روضه دل از حضرت ارباب جدا نیست

ای شـمـر چرا بر تن ارباب نـشـسـتی            بر سینۀ او جای تو ای بی‌سر و پا نیست

ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست            میان آیـنـه‌ام نـقـشی از نگـاری نیست
قــسـاوت دل آلــوده، کــار دسـتــم داد            دگر ز دیده‌ام اشک زلال جاری نیست

تمام مُلک جهان را بگرد و خوب ببین            که رو سیاه تر از من گناه کاری نیست
همه جوارح من با گـناه مأنـوس است            گرسنگی و عطش رسم روزه داری نیست
رفاقت من و تو رنگ و بوی دیگر داشت            به حال و روز دلم جای آه و زاری نیست؟
بـیا و بی ادبـی هـای مرا نـدیـده بگـیر            به غیر جود و کرم از تو انتظاری نیست
تمام دل خوشی من محبّت عـلی است            ز هیچ کس به جز آقا امید یاری نیست
حـرام بـاشد اگر رو به غـیـر او بـزنم            کریم تر ز علی هیچ سفره داری نیست
سگ قـدیـمـی دربـار شـاه لـو کـشـفـم            به جز مقابل شه جای خاکساری نیست
قـسـم به چـادر خـاکی برای حفظ ولا            شبـیه مادر سادات جـان نـثاری نیست
خوشا به حال کسانی که با بصیرت محض            حمایت از ولی امرشان شعاری نیست
مدال عشق حسین است سینه‌های کبود            حریف سینۀ ما شعله‌های ناری نیست
به گریه بهر حسین یار مادرش هستم            ز هجر کرب و بلایش به دل قراری نیست
خـدا ز سـوز دل زیـنـب آفـریـده مـرا            به نام سیـنـه زن کـربـلا خـریـده مـرا

با لب خـشکـیده هر دم یاد سـقا می‌کنم            روزه‌ام را با سلامی بر شما وا می‌کنم
با صدای ربنا هر دم به هنگـام وضو            نام زیـبای تو را آهـسته نجـوا می‌کنم

بعد مغرب وقت افطار و زمان عاشقی            با زیارت نامه‌ات سجـاده را تا می‌کنم
روزۀ بی‌ذکر تو اصلا نمی‌چسبد به من            طول روزم کـربلایت را تـمنّا می‌کنم
با نگاهت برمن سائل کـرامت داده‌ای            قطرۀ ناچیزم و رو سوی دریا می‌کنم
سفره پهن است و کریمان منتظر بر یک گدا            کاسه‌ام را می‌بـرم تقدیم زهـرا می‌کنم
در سحرها هم به فکر روضه‌هایت بوده‌ام            در میان سینه‌ام یک تکیه برپا می‌کنم
دور تسبیحم شد آقا «یاغریب فاطمه»            من خودم را بین عشاق شما جا می‌کنم

توبه‌ام توبه نشد هر چه که همّت کردم            من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی            بی‌حـیاتـر شده با نـفـس رفـاقـت کردم

رمضان است و دل از خواب نکندم افسوس            مثل هر سال من از لطف تو غفلت کردم

من از این فلسفۀ روضه از این فیض عظیم            به هـمین تـشنگـی ساده قـناعت کردم

روزه هم چشم مرا باز نکـرده، نکـند            عـادتـم بود اگر هـر چه عـبادت کردم

هر چه هـستم سـر دلـدادگی‌ام می‌مانم            روزه‌ام را فـقط افطار به تربت کردم

خـواستم از عـطـش روزه بـگـویم اما            از لب تشنه‌اش احساس خجالت کردم

روزه‌ام روضه شد و روضه مرا می‌کشدم            یـاد آن تـشـنه لب کرب وبلا می‌کشدم

در آتش هـوا و هـوس دل سیـاه شد            ساعات عمر من همه خرج گناه شد

خیلی گناه کردم و خیلی عوض شدم            اوقـات خـوبِ زنـدگی من تـبـاه شد

خیلی دلت گرفته ازاین توبه‌های من            شرمنـده‌ام رفـاقـتـمـان نیـمه راه شد

خندید بر دورویی من نفـس بی‌حـیا            ذکرم همین که « اشهد ان لا اله» شد

اما به لـطـف سـفـرۀ مـاه مبـارکـت            این روزها خرابۀ دل رو به راه شد

شکر خدا که واشده با روضه، روزه‌ام            ذکـرم دم غـروب حـسین، آه آه، شد

هم لرزه‌ای به پیکر شمر لعین نشست            هم شرمگین ز فاطمه آن قتلگاه شد

بساط عـاشقی ما به پاست این شب‌ها            زمـان آشـتی بـا خـداسـت این شـب‌ها

گـنـاهـکـار قـدیـمی دوبـاره بـرگـشـته            صدای زمـزمه‌ها آشناست این شب‌ها

زمان بده به زمین خورده‌ای اِلهِ کریم            اگر مرا بـزنی هم رواست این شب‌ها

خوشا به حال گدایی که چشم تر دارد            که گریه‌های سحر کیمیاست این شب‌ها

کـنار سـفـرۀ افـطـار زیـر لـب گـفـتـم            نگفته‌ای به خود آقا کجاست این شب‌ها

قـسم به خاک نـشسته به چـادر زهـرا            مرا ببخش، ببخشی رواست این شب‌ها

ز فـتـنـه‌هـای زمـانه خـط امـان داری            چراکه نام علی ذکر ماست این شب‌ها

گدای صحن و سرای شهـنـشه نجـفـم            دلم هـوایی ایـوان طلاست این شب‌ها

دل شـکـسـتـۀ ما بـا سـلام بـر اربـاب            مـسـافـر حـرم کـربـلاست این شب‌ها

سـلام بر لب عـطـشـان سـیـدالـشـهـدا            سخن ز تشنه لب سر جداست این شب‌ها

سفره داری که به من اذن ضیافت داده            بـار دیـگـر به گـدا لـقـمـۀ عـزّت داده

ماه شعبان و رجب رفت و به من گفت کسی            رمضان آمده و حق به تو فرصت داده

ای گـنه کار! بیا تـوبـه نما در این ماه            حق تو را فرصت جبران و ندامت داده

روزه و نافـله و ذکر و دعاهای سحر            من چه کردم به من این قدر لیاقت داده

ماه مـیـلاد امـام حـسـنـم این مـاه است            رمـضان را پـسر فـاطـمه برکـت داده

به شب قـدر که آئـیـنۀ زهـراست قسم            شیعه را حُـبّ عـلی بر‌گ بـرائت داده

روزه داری و لب تشنه و قرآن خواندن            اثر چیست به من فیض تلاوت داده؟!

بـه فـدای لـب عـطـشـان ابـاعـبـدالـلـه            او بـه قــرآن خــداونــد حــلاوت داده

این حسین است که عالم همه دلداۀ اوست            این حسین است به من حال عبادت داده